KICKOXING NOWY SĄCZ – ZAPRASZA !
Podczas treningów i walk w Kickboxingu stosowane są uderzenia bokserskie i kopnięcia nogami zarówno na tułów, głowę jak i również na nogi przeciwnika (tzw. low kick).To twarda dyscyplina sportowa, w której oprócz typowych uderzeń, ważną i nie odłączną rolę odgrywają siła ciosu, na zawodowym ringu sędziowie zwracają uwagę tylko na mocne uderzenia, które robią wrażenie na przeciwniku.
Jedną z odmian Kickboxingu jest K-1, której nazwa pochodzi od najbardziej popularnej Kickboxerskiej organizacji na świecie. W walce K-1 można zadawać dodatkowo uderzenia kolanami, oraz dozwolone są backfisty (uderzenie ręką po obrocie), oraz niektóre przechwyty nóg i wycięcia.
Program treningowy w naszym klubie stawia przede wszystkim na skuteczność, zarówno w obronie jak i w ataku. „Każda technika jest dobra jeśli jest skuteczna” – kickboxing jest sportem, który cały czas się rozwija i zmienia. Uczymy od podstaw, poruszanie się, podstawowe ciosy rękami, podstawowe techniki aż do zaawansowanych kombinacji uderzeń. Stawiamy jednak na swój styl, przez wiele lat doświadczenia na ringach wiemy co wybrać aby program szkolenia był szybki i skuteczny. Nie uczymy techniki, które ciężko wykorzystać, staramy się aby każdy czuł że dzięki naszym treningom potrafi się obronić. Najbardziej skomplikowane techniki ćwiczymy na grupie zawodniczej, gdzie każdy dąży do mistrzostwa sportowego.
Kickboxing historia
Kickboxing to dynamiczny sport, w ostatnich kilku latach mocno w Polsce jak i na świecie rozwinął się kickboxing zawodowy, co raz więcej odbywa się profesjonalnych gal sportowych, na które przychodzą tysiące kibiców.
Wcześniej w naszym kraju mocno rozwiną się kickboxing amatorski, który różni się tym że zawodnicy podczas walki mają ubrane ochraniacze na nogi oraz kask. Pomimo dodatkowych ochraniaczy jest to ciężki i ceniony sport, gdyż zawodnicy walczący amatorsko, nie jednokrotnie na organizowanych turniejach muszą toczyć nawet po 3-4 walki jednego dnia.
W latach 90-tych Kickboxing był pokazywany w najlepszych stacjach telewizyjnych, stał się bardzo popularny w USA, oraz równolegle w Azji. Do rozwoju tego widowiskowego sportu w dużym stopniu przyczynił się film KICKBOXER z Jean-Claude’em Van Damme’em w roli głównej.
W początkowym okresie rozwoju kick-boxingu istniały dwa nurty tego sportu: japoński i amerykański.
KICKBOXING JAPOŃSKI
Japońska forma kick-boxingu powstała przez połączenie technik boksu tajskiego i karate. Rozwinęła się w drugiej połowie lat 60., gdy promotor bokserski Osamu Noguchi, zainspirowany walkami, które widział w Tajlandii, chciał zaszczepić boks tajski w Japonii. W tym celu sprowadzono z Tajlandii trzech tajskich bokserów, aby walczyli przeciwko trzem karatekom ze szkoły Oyamy (którą później nazwano Kyokushin). Japończycy wygrali wówczas 2 z 3 walk. Przy okazji Noguchi i Kenji Kurosaki (obaj instruktorzy Kyokushin) przestudiowali boks tajski i opracowali nowy sport, łączący obie sztuki walki, który Noguchi nazwał „kick-boxingiem”. Pierwotnie dozwolone były kopnięcia, uderzenia pięściami, kolanem, łokciem, rzuty z judo, a także właściwe dla karate ciosy głową. Z czasem te dwie ostatnie techniki odrzucono.
Kick-boxing wkrótce stał się bardzo popularny w Japonii, był transmitowany w telewizji, a Tadashi Sawamura został jedną z największych gwiazd tej dyscypliny. Kiedy zakończył swą karierę, popularność kick-boxingu w Japonii zaczęła jednak maleć. Dopiero wraz z założeniem organizacji K-1 w 1993 roku, nastąpił renesans tego sportu.
KICKBOXING AMERYKAŃSKI
W połowie lat 70. XX wieku amerykańscy karatecy, sfrustrowani zasadami walki, które nakazywały zadawanie podczas zawodów ciosów z ograniczoną siłą, poszukiwali systemu, w którym mogliby zadawać ciosy pięściami z pełną siłą, a tym samym rywalizować w warunkach bardziej realnej walki.
Doprowadziło to do narodzin tzw. full-contact karate. W tym nowym sporcie dopuszczalne były uderzenia pięścią oraz kopnięcia w głowę, a pożądanym zakończeniem walki był nokaut przeciwnika. Zawodnicy wzorem boksu zaczęli zakładać rękawice. Pierwsze pojedynki odbywały się na typowych dla karate matach i nie obowiązywał podział na kategorie wagowe. Później jednak standardem stał się ring bokserski oraz wprowadzono limity wagowe. Wśród największych gwiazd pierwszej generacji kick-boxerów byli tacy zawodnicy jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis.
Kickboxing – formuły walki
Rywalizacja sportowa odbywa się wg licznych regulaminów i formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:
- K-1: formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3×3 lub 5×3 min.
- low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3×2 min.
- thai boxing: złagodzona wersja tradycyjnego muay thai; dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość, a także rzuty, podcięcia i walka w klinczu; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu.
- full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne i bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8 kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim, standardowo trwa 3×2 min.
- semi contact: formuła nastawiona głównie na szybkość zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3×2 min.
- light contact: forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3×2 min.
- light kick: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami.